Donderdag 5 augustus: Grötzingen - Heidelberg
De
weermannen hebben deze keer gelijk gekregen. Er was regen voorspeld
en dat is ook gekomen. Vannacht tikte het al op de tent en we staan
ook op met regen. In de drup breek ik de tent af en hij gaat nat in
het zakje. Eigenlijk twee zakjes want de binnentent komt in een
waterdichte zak en de buitentent in de gewone zak. We ontbijten op
de veranda van het restaurant. Tijdens het ontbijt komt er een
stortbui langs. Blij dat we de tent al ingepakt hebben. Als we
wegfietsen is het min of meer droog. De eerste uren hebben we nog af
en toe een buitje maar de regenbroek gaat toch wel snel weer uit.
We hebben van Tübingen geleerd. Deze keer hebben we de jeugdherberg
vooraf geboekt. Saskia heeft gisteren aan de telefoon gezeten en
heef het magische nummer 117142 gekregen. Hiermee is onze kamer
gegarandeerd, dus dat nummer houden we goed vast. Het is niet al te
ver naar Heidelberg en dat geeft ons de kans om op tijd aan te komen
en dan de stad nog te bekijken.
Reitsma schrijft:
Heidelberg is een van de mooiste steden van Duitsland, met zijn
barokke binnenstad waar de imposante ruïne van het Heidelberger
Schloss op de beboste hellingen van het Odenwald boven de stad uit
rijst.
‘Ja, ja…’ denkt Saskia. ‘Lekker belangrijk.’ Ze heeft de Lonely
Planet gelezen en daar staat een veel interessanter detail; In
Heidelberg is de zogenaamde ‘Royal
mile’, een winkelstraat van 1600 meter lang. De langste van
Europa. Ze is niet te
houden en ik heb moeite om haar bij te benen. Ging het gisteren
langzaam, vandaag
stoempt ze erover. De route gaat tussen velden en bossen door.
Veel asfalt fietspaden en modderige bospaden. Toch doen we in
Bruchsal nog een koffie. Omdat het zo nat en koud is buiten, maken
we hem niet zelf maar gaan we een
Konditorei in. Het wordt de lekkerste en mooiste koffie van
de vakantie. En hij wordt perfect gecomplementeerd door de
brownie die we erbij nemen. In Bruchsal is het best wel
mooi maar Saskia duldt geen vertraging. Ik mag nog net een foto
maken van het
Barokschloss maar zonder van de fiets stappen.
De lunch is ook een snelle aangelegenheid. Op een grote
picknickplaats worden in grote haast wat broodjes klaar gemaakt. We
gaan gelukkig zitten om ze op te eten omdat dit een van haar
onwrikbare principes is. Daar ging onze eerste echtelijke ruzies
over. We kochten ergens een patatje en die wilde ik lopend opeten.
Nou, dat heb ik geweten. Hel en verdoemenis aan diegenen die lopend
eten. En daarom mag ik nu ook zitten. We wassen af bij de waterpomp
waar plotsklaps twee jongetjes verschijnen. Ik hoef niet zelf te
pompen. Verderop doen we nog
een gemakkelijke cache.
Na 64 kilometer en rond half twee zijn we bij de
jeugdherberg in Heidelberg. Deze ligt een beetje buiten de stad.
We noemen ons magische getal en er is inderdaad een kamer voor ons.
Het is een groot gebouw waar wel 450 mensen kunnen overnachten. Het
is als een studentengebouw op een campus. Linoleum op de vloer en
formica tafels. Lange gangen en veel kamertjes. Het doet aan als een
groot, sober hotel. Het is hier wel wat duurder dan in Italië. We
betalen per persoon € 26,80. En omdat we er ouder uitzien dan 27
jaar moeten we € 5,= p.p. extra betalen. En omdat we geen lid zijn
van de vereniging betaal je nog een keertje €3,10 p.p. extra. Totaal
een kleine € 70,= voor één nachtje. Au!
Maar daar krijgen we dan ook een ruime kamer voor met eigen douche
en toilet. Dat is maar goed ook want we doen de hoogst noodzakelijke
was en zetten de tent te drogen. Het lijkt daardoor wel een
uitdragerij in onze kamer. Ik hoop niet dat er iemand binnen komt
kijken. En als we uit het raam kijken zien we de zebra’s en de
antilopen langs komen. We zitten naast de dierentuin en kijken erop
uit.
Fris gedoucht en met het schuim nog achter de oren fietsen we naar
het centrum toe. Is zeker nog wel vijf kilometer fietsen langs de
Neckar die hier wat breder is dan in Tübingen. Via de Alte Brucke
steken we over. Dit geeft een mooi zicht op de stad en de ruïne van
het Schloss. Aan de andere kant van de brug is het beeld van een aap
met een spiegel en een muis. Als je de spiegel aanraakt, dan word
je rijk. de uitgestrekte vingers aanraken doen je terugkomen in
Heidelberg en de muis aanraken verzekert je van vele kinderen. Het
klopt allemaal. Rijk zijn we al met deze ervaringen die we opdoen
bij het fietsen. We kunnen op weg naar Florance hier wel langs gaan.
Want we moeten ook al daarheen terug omdat we daar het snuitje van
het varken hebben aangeraakt. We krijgen het nog druk. En met de
twee kinderen die we nu hebben zijn we dik tevreden.
De stad is inderdaad mooi, maar om het nu de
mooiste stad van Duitsland te noemen gaat me wat ver. Dan is
Tübingen toch echt mooier. In de oorlog is Heidelberg helemaal plat
gegooid en weer opnieuw opgebouwd. De
vele
barokke gebouwen halen het Duitse een beetje weg. Het lijkt wel
of ik weer in Italië loop. Ik mis de vakwerkhuizen voor het echte
Duitse gevoel. Maar we hebben
er geen spijt van dat we hier zo hard voor gefietst hebben.
We bekijken de binnen- en buitenkant van de kerk van de
heilige geest en gaan het marktplein over. Daarna lopen we de
Royal Mile af. Een
walhalla voor Saskia. Mij kan het niet zo boeien. Op de fiets kunnen
we toch niks meenemen. Of je zou het naar huis moeten sturen.
Ik heb eigenlijk niets nodig
en ben gelukkig met wat ik heb. Jammer voor de economie van
Heidelberg.
Tijdens het aflopen van de mijl maken we uitstapjes naar links en
rechts. We zien de Jezuïeten kerk die van binnen én sober én mooi
beschilderd is. Ook gaan we naar het
Studentenkarzer: From 1778 to 1914, university students convicted of misdeeds (such as singing, womanizing, drinking or just plain goofing around) were tossed into the Studentenkarzer (Student Jail; around the back side of the Alte Universität building. Sentences were generally a minimum of three days and the detainees were fed only bread and water; delinquents serving longer sentences could interrupt their stay for critical reasons (say, to take exams). In some circles, a stint in the Karzer was considered de rigueur to prove one’s manhood (women were never imprisoned here). Detainees passed their time by carving inscriptions and drawing graffiti, which still covers the walls. We lopen de gehele mijl af en weer terug. Ik bewonder de gevels en Saskia de etalages. Samen hebben we alles gezien. Bij een barok restaurant Perkeo eten we een salade als avondeten. Daarna fietsen we terug naar onze dure kamer. De was is lekker gedroogd en de SMS-en stromen binnen. Lisa heeft een huis toegewezen gekregen en dat vinden we fijn voor haar. Beneden kun je voor een euro internetten. Ik kijk even naar de mail en werk onze waar-ben-jij.nu site bij. Daarna gaan we in een heerlijk bed liggen en dommelen weg bij een kakofonie van uitheemse dierengeluiden.Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna bladeren met de pijtjestoetsen
|