Als we opstaan is de deur nog steeds of weer op slot. We kunnen niet douchen en niet naar de wc. Dan maar de dichtstbijzijnde boom. Heilig of niet. Wassen doen we met water uit de fles. Daar heb ik gisteren nog wel aan gedacht. Om hem even te vullen. We ontbijten op de trap in de zon. Het belooft een mooie dag te worden. Om negen uur rijden we weg.

We zijn al dagen op de terugweg. Maar nu wordt dat duidelijker want we gaan (weer) naar Porvoo. Het is extra ontspannen voor mij want ik weet naar welke camping we gaan. Ik weet waar hij is en ik weet hoe we er gaan staan. Er zijn mensen die dat eng of beklemmend vinden. Voor mij voelt het als een warme deken.
Het is rustig op de weg. De weg is goed en het landschap neigt meer naar cultivatie en landbouw. En er is meer geld te zien dan in midden Finland. Daar was het vaak wat armoedig terwijl hier de rijkdom door de grootte en de uitvoering van de huizen en de boerderijen te zien is. Het is ook vlakker dan dat we de afgelopen dagen gehad hebben. Het fietst weer prima en de vermoeidheid is weg. Bij een mooie uimaranta drinken we koffie. Het is ook ingericht als kampeerplek. Op deze manier had ik er wel een nachtje willen staan. Maar meestal kom je dit soort plekjes tegen als je ze niet nodig hebt. En als je wel wat zoekt dan vind je ze niet. Ach, ‘such is life’.

In Myrskylä fietsen we langs de markt. Zoals we vaker doen, kopen we ook hier een zakje aardbeien. Even afspoelen met water uit de fles en dan opsnoepen. Het is inmiddels zo warm, dat we in de schaduw moeten gaan zitten om het niet te warm te krijgen. Dit soort onderbrekingen zijn het hoogtepunt van de dag.
De wind steekt op en we hebben hem flink tegen. Er zijn hier geen bergen of flinke heuvels maar ze weten heel goed wat vals plat is. We spannen ons flink in. Bij een andere uimaranta doen we de lunch. Het is mooi weer en er zijn een aantal (dikkere) vrouwen met hun kleine kindertjes aan het zwemmen. Nu weten we wat de huisvrouwen hier doen…

In Askola moeten we natuurlijk een cola gaan drinken. Terwijl Saskia die scoort bij de supermarkt, gaat Hans even de kirjasto in om de website bij te werken. Kan nog net een half uurtje voor hij dicht gaat. Daarna door naar Porvoo. Dat gaat gemakkelijk. We krijgen de wind en het vals plat nu mee. Als we Porvoo binnen rollen, dan voelt het als een thuiskomst. Alles ziet er bekend uit. En het zijn andere mensen dan die hier ongeveer een maand geleden vertrokken. Die mensen wisten weinig van Finland. Wisten niet hoe het landschap eruit ziet, hoe de bossen ruiken. En welke kleur de zon ’s avonds heeft. Deze mensen weten dit allemaal wel.
Aan de waterkant eten we een ijsje voor we doorgaan naar de camping. We weten de weg. Op de camping zien ze dat we eerder zijn geweest. We kiezen hetzelfde plekje als vorige keer. De spullen zijn vanochtend nat van de dauw ingepakt en moeten even drogen. Wij zijn al uitgedroogd en tikken een bier en een cider weg om dat op te lossen.

We gaan in Porvoo eten bij een visrestaurant uit de Lonely Planet. Maar die blijkt al tien jaar dicht te zijn. Bij een terras in de haven vinden we een uitstekende maaltijd. Wel aardig prijzig (€ 70,=) maar dat mag ook wel een keertje.

Als we willen gaan slapen komen net twee fietsers aan. Russen. Zij gaat, van vermoeidheid, direct in het gras liggen. Het duurt niet lang want ze wordt bijna ogenblikkelijk opgegeten door de muggen. Hij (haar vader blijkt later) zoekt een plekje uit. En die blijkt, op een behoorlijk lege en ruime camping, op twee meter van ons tentje te liggen. Is wel bijzonder, maar het maakt ons niet echt uit want morgen gaan we toch weer verder. En met het getik van een steen op een haring vallen we in slaap.