De wekker gaat vroeg, maar door al dat uitrusten aan boord is dit niet erg. Terwijl Saskia nog onder de douche staat, ga ik even aan dek kijken naar de binnenkomst in de haven. Een eerste blik vertelt mij dat dit niet het Finland is wat ik verwacht had. Vroeger (“vroeguh”) kwam je min of meer in het centrum van Helsinki binnen. Nu hebben ze een nieuwe haven, een heel eind buiten de stad en er zijn alleen maar industriële complexen te zien. Als ik achterom kijk, zie ik nog wat eilandjes en bossen, maar het is niet zo'n mooie binnenkomst als ik gewend ben van Noorwegen en Zweden.
Je mag niet zomaar van boord rijden. Het terrein is zo groot dat je kunt verdwalen. We rijden achter een volgauto aan en moeten flink op de trappers om de stoet auto's en motoren bij te houden. Langs de douane en we zijn in Finland! Doordat het een nieuw terrein is, staat het nog niet op mijn GPS. Ook de straten zijn nog in aanbouw dus het is erg zoeken. Maar na een tijdje komen we, met hulp van de GPS toch op de 170, de weg naar het oosten die parallel aan de snelweg loopt en dus minder druk is.

Het eerste dat ons opvalt is dat het lijkt alsof ze hier fietsers neerschieten. En dat doen ze dan wel zodanig dat het slachtoffer netjes op een deken valt. Misschien moeten ze hem nog oprollen en afvoeren? Het tweede is toch de taal. We hadden onze borst al nat gemaakt, maar als we de richting van een winkel vragen, kunnen we er werkelijk geen touw aan vastknopen. Dan toch maar gewoon op weg en hopen dat we straks een winkel tegen komen. Want we hebben nog geen ontbijt gehad en het rammelt wat in de buikholte.

Het uitzicht lijkt nu nog veel op Nederland. Misschien wat meer bos en puisten in het landschap maar de overeenkomsten liggen in de weiden, de asfalt weg en het vee. De weg is overigens relatief druk omdat we nog dicht bij Helsinki zitten en dit de enige (grote) weg naar het oosten is. Voorlopig is er nog een fietspad naast, dus het fietst wel comfortabel. En warempel... na een tijdje komen we een super tegen en kunnen we de boodschappen voor het ontbijt doen. Gewapend met deze spullen op zoek naar een fijne picknick plaats. Nou die kennen ze hier niet hoor! We blijven de weg volgen maar er komt niets geschikts. Uiteindelijk schieten we een zijweg in en in het bos, voor de oprit van een huis, laten we koffie pruttelen en smeren we een boterham. Een man komt de vuilnis in de bak gooien, maar hij kijkt niet vreemd op, dus het zal wel OK zijn.
De weg vervolgt zich en het wordt allengs rustiger. Soms is er geen fietspad en moeten we langs de weg fietsen. Binnen de bebouwde kom is het gebruikelijk om op de stoep te fietsen. Na een 50 km komen we rond 1 uur bij de camping aan. Het is de hele dag een beetje bewolkt geweest maar wel met een aangename temperatuur. Nu breekt de zon wat meer door. Op een heuvel vinden we een mooi plekje voor de tent en als die opgezet is eten we de lunch.

Het is maar een klein stukje naar Porvoo en naar wat we gelezen hebben in de Lonely Planet (LP), moet dit een leuk stadje zijn. Dat is het ook want met name de rode huisjes maken het een pittoresk geheel. We proberen bij de bieb even onze blog aan te vullen, maar die blijkt dicht te zijn. Bij de VVV kan dit alsnog en daar vinden we ook een folder van een wandeling door het dorp die we doen.
Deze wandeling gaat door het oude gedeelte van Porvoo en hiermee komen we langs alle ‘sites to see’. De huizen langs de waterkant werden voornamelijk al sopslag gebruikt en voor het bezoek van de  Zweedse koning werden ze ooit met oker rood geverfd. Het stond wel mooi, dus dat hebben ze zo gelaten. Ook de middeleeuwse kerk en de straatjes met keitjes zijn leuk om te zien. Eroverheen fietsen is een drama, maar het lopen gaat nog wel. Het is nog vrij druk overal. Voor veel toeristen is dit ook een mooi uitstapje vanuit Helsinki, vandaar.
In de LP staat de tip om bij Hanna Maria te eten. “Right in the old town, this cheap and cheerful lunchtime restaurant serves up non-nonsense Finnish food at cheap prices”. Voor 13 euro hebben we daar een complete maaltijd met biefstuk. Het is bijna sluitingstijd en de eigenaresse komt even bij ons zitten. Ze praat goed Duits en verzucht dat ze zo moe is. Elke dag gaat ze om 7.00 uur open en om 17.00 dicht. Vandaag heeft ze zeker 500 eters gehad en wij zijn de laatste.
Op de camping sluiten we af met koffie die we in de zon opdrinken. Nog geen last van de muggen en als je moet wachten op het donker voor je gaat slapen, dan kom je nooit in de tent. Wij vinden het wel welletjes voor de eerste dag en kruipen er toch rond half elf in.