Voor het eerst weer een keertje uitgeslapen omdat we weer eens op een gewoon matras liggen. Het is hier heerlijk stil en ons ‘eigen’ hutje voelt goed. We gaan nu een paar daagjes vakantie aan het vieren bij Sylvia en Tapani.

 De meeste Finnen hebben een mökki (vakantiehuisje). Deze varieert van een simpele blokhut tot een complete villa. Vaak staan ze aan het water, maar soms ergens in het bos, in het binnenland. Sylvia en Tapani hebben een deel van een eiland hier in het merengebied in bezit en daarop hebben ze een prachtige blokhut gezet. Met uitzicht op het water, tussen de bossen en behoorlijk verlaten. Het is een stukje paradijs op aarde.

De blokhut heeft natuurlijk een (houtgestookte) sauna, die elke dag aan gaat. Om af te koelen, loop je de steiger af en neemt een duik in het meer. Aan de steiger ligt een boot, want je doet hier veel boodschappen en bezoekjes met de boot. Overigens moet je hier goed kunnen navigeren. De weg vinden is al een crime, en overal liggen stenen net onder het water oppervlak.
Voor de gasten hebben ze een kleinere blokhut gebouwd, iets verder in het bos. Dit is een ruimte met een bed, een tafel en stoelen. En een prachtige veranda waarop je kunt zitten en naar het meer kunt kijken.
Tenslotte is er nog een 'kota'. Dat is een huisje met een vuurplaats in het midden, waar je worstjes of (zelf gevangen) vis grilt en gezellig met elkaar kletst. Of geniet van de stilte en staren in het vuur.
Het huisje is volledige self-supporting. Er is een put geslagen voor het drinkwater. De stroom komt van zonnepanelen, die op de pier staan. Alles wordt met hout gestookt; kachel, sauna, warm water. Alleen het koken gebeurt op gas.
Als toilet staat er een 'huusi'. Dit is een huisje (of poepdoos) waar de grote boodschap gecomposteerd wordt tot vruchtbare grond. Met een beetje turf gaat de geur weg en na een tijdje is er weinig meer van over.
Maar het mooiste is (voor de mannen) dat je om te plassen gewoon het bos in gaat en een boom uitkiest. Of je gaat naar de waterkant en kijkt hoe ver je kunt komen met de straal. Is trouwens bedroevend weinig. Vroeger (vroegûh) was dat enkele meters. Tegenwoordig ben ik blij als ik mijn voeten droog houd.
Kortom, een fantastische plek om te zijn. De rust en de ruimte. Het uitzicht en de stilte. En door Sylvia en Tapani worden we hier zodanig gepamperd dat het voor ons een dependance van het paradijs is.

We blijven hier een paar dagen en gedurende die tijd doen we lekker rustig aan. We vullen de tijd met lang ontbijten, gezellig kletsen, met het bootje weggaan, eten, wassen, een spel dat mölki heet, sauna, eten, kaarten, dutje doen in de hangmat, schoenen poetsen, fiets onderhouden, eten, stukje met de kano varen, worstjes en vis grillen in de kota en die opeten, sauna, etc.
De meeste tijd is het mooi weer en de dag vliegt voorbij. We brengen nog een bezoekje aan de andere broer van Tapani, die in de buurt ook een mökki heeft gehuurd. Het schijnt een drama te zijn en dat willen we dan wel eens zien. Het blijkt een mooie afgelegen plek te zijn, maar het huisje is inderdaad een vieze bende. Ze besluiten dan ook weg te gaan. Later weten ze wel een mooi huisje te regelen.

Daarna gaan we even kijken in Sulkave, het dichtstbijzijnde stadje. Het heeft een supermarkt en een winkel van Sinkel. Sulkava is bekend om zijn jaarlijkse roeiboot races. We lopen er even rond maar op dit moment is er maar weinig te doen.
Terug bij de mökki komen we Tapani’s derde broer Johanna tegen. Hij komt even met zijn vrouw langs. De sauna wordt opgestookt en we kruipen weer in de kota om te eten, te drinken en te kletsen. Dit is een leven waar ik aan zou kunnen wennen. Daarom besluiten we morgen maar weer op de fiets te stappen en verder te gaan.