Als we wakker worden tikt het zachtjes op de tent. Dat is geen goed geluid voor een fietser. Het betekent regen. Nu kan dit twee kanten op; Het kan net beginnen en steeds harder worden. Of het kan al geweest zijn en nu zachter gaan worden. Maar eigenlijk maakt dit niets uit. Als fietser onderga je het weer. Je kunt een keuze maken. Of je blijft liggen en later blijkt dat het droog wordt. Of je gaat en het blijft de hele dag regenen. In beide gevallen heb je misschien we spijt van je keuze. Maar als fietser is er geen tijd en ruimte voor spijt. Je gaat gewoon en je wordt nat. Of niet.
Het miezert. Maar wij besluiten toch te gaan. In de tent pakken we alles in. Dan een bekertje yoghurt als ontbijt. Ook in de tent. Die pakken we daarna nat in. Was net op tijd want daarna begint het toch wel echt te plenzen. Maar we hebben het regenpak al aan.

In Mikkeli herkenning. Aan het marktplein zien we een ontbijtbuffet. We worden aangenaam geholpen door een dame. Met haar aanstekelijke verkooptechnieken zitten we even later buiten onder de luifel. Op tafel staat een verse sinasappelsap, een broodje kip, een taartje, een café latte en een cappuccino. Terwijl de regen om ons heen valt hebben wij voor € 19,= een heerlijk tweede ontbijt.

Onderweg blijft het steeds flink regenen. Op de weg is het rustig. Komt waarschijnlijk omdat het zaterdag is. En slecht weer. Dat houdt de mensen wel binnen. Wij peddelen rustig richting Riistina. Het regenpak is niet echt waterdicht. Op de een of andere manier wordt ik toch nat eronder. Later blijkt dat de (nieuwe) jas niet goed is. Die kan ik omruilen. Maar ook de ademende broek kan de hoeveelheid water niet aan en ik krijg een natte broek. Het is niet koud, dus best wel te doen.

Riistina zien we van voor tot achter. In het dorp vinden we een ravintola waar we voor € 8,50 heerlijk kunnen eten. En even droog zitten. De kaart wordt tevoorschijn gehaald want we zijn niet gelukkig met de terugreis. Zoals we hem gepland hebben, fietsen we door tot we ten noorden van Helsinki komen. En dan naar beneden. Nu zien we dat dit een behoorlijk stedelijke route is. En daar hebben we eigenlijk niet zoveel zin in. De rust bevalt ons prima. Een tweede probleem is dat we tijdens een van die overnachtingen geen camping of B&B gevonden heb. We besluiten een alternatieve route te rijden. Bij Mantuharju omlaag.

In Mantuharju plenst het nog steeds. Op de markt bij een feesttent kijken we op een bord of er op onze route een overnachtingsmogelijkheid is. En de mensen in de feesttent kijken naar ons. We zien weinig, maar wel een camping. Daar maar naartoe. Fietsroute 15 volgens de kaart.

Vlak onder Mantuharju komen we bij een museum. Het is even droog en windstil en er staan prachtige beelden te spiegelen in het water. Binnen is een hele schilderijencollectie maar daar durven we ons niet te wagen met onze natte kloffie.
Weer verder naar het zuiden. Af en toe breekt de zon door. Ik doe twee keer mijn pak uit. Maar ook weer aan. Wispelturig weer vandaag. Bij Voikoske breekt de zon door en kan hij definitief uit. De spullen kunnen drogen als we bij een kanoplek even een bakkie doen. Alles warmt lekker op.

De camping ligt echt in-the-middle-of-nowhere. Op het eerste gezicht ziet het er luxe uit. Met een mooie receptie, een bar en eetzaal. ’s Avonds is er dansen. Maar wij worden met ons tentje naar de overkant van de weg gedirigeerd. Daar is een meer met een veldje. Wat caravans en campers staan rommelig verspreid over het veld. Er zijn ook wat hutjes maar die zien er behoorlijk vervallen uit. Saskia gaat op zoek en vindt, ver van de faciliteiten, een plekje aan het water. Het is haast als wild kamperen. Iets verderop staat een wc keet zoals je die ook bij bouwprojecten ziet. Er staat verder niemand.
Bij de ‘gewone’ faciliteiten is het een poepdoos. Er is wel weer een prima douche. Maar alles is wat vies. Het ligt bezaaid met dooie vliegen en de schoonmaakmiddelen staan op de wastafels. Schijnbaar self-service. Gelukkig dat Tapani dit niet ziet. Het hele ministerie van gezondheid zou hier op de stoep staan. Wij zijn niet kieskeurig en de camping is met zijn € 12,= ook niet duur.

Bij de tent maken we een soepje en eten we een broodje. Daarna even over de camping lopen. Aan de andere kant is het dansavond. Het kost € 5,= om binnen te komen, maar ik weet de portier te overtuigen dat wij absoluut niet gaan dansen en alleen wat willen drinken. Hij neemt me even op en gelooft me. Ik zie er blijkbaar niet dansbaar uit. Het is een bijzonder schouwspel om te zien. Er is een soort van Rita Corita die Finse schlagers zingt. Soms gaan ze stijldansend over de vloer. Maar er komt regelmatig ook een polonaise voorbij. De mensen lijken ervan te genieten. Ze zijn allemaal op hun netst en dit is het hoogtepunt van de week. Even dansen in de kroeg. Elders hadden we ook al open-air dansvloeren gezien dus het leeft hier wel. We zitten tot elf uur en zoeken dan onze tent weer op.