Het is een dag van hoogtepunten. Niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk. De Tarr Steps zijn een hoogtepunt, we bereiken het hoogste punt in de route en de vermoeidheid bereikt ook een hoogtepunt. Maar het begon anders dan andere dagen.
Als we opstaan is het namelijk bewolkt. Dat is voor het eerst. Het voelt zelfs een beetje fris aan, maar dat komt ook omdat mijn T-shirt nog klam is. Ik spoel deze elke avond uit en of ’s avonds of ’s ochtends is hij wel droog. Vandaag niet dus. De tent is wel min of meer droog. We ruimen op, ontbijten en vertrekken om kwart over acht.

Het is maar een klein stukje fietsen naar de Tarr Steps. Dit is een prehistorische brug over het riviertje de Barle. Ongeveer drieduizend jaar geleden hier geplaatst. Zoals wij hunebedden maakten, zo bouwden ze hier toen een 55 meter lange brug van enorme stenen. Het verbaast me dat hij zo lang is blijven staan, want vorig jaar is hij nog flink beschadigd door het water. Nu is het een kabbelend beekje maar het kan een woeste stroom worden. Ze hebben het weer hersteld. Met machines natuurlijk, maar die hadden ze, volgens mij, drieduizend jaar geleden echt niet. Omdat het zondagochtend vroeg is, zijn we hier helemaal alleen. De zon komt net door en we kunnen prachtig foto’s maken. Een hoogtepunt.

We moeten lopend over de brug heen en qua hoogte gezien zitten we op een dieptepunt. Dat betekent weer een klim van drie streepjes. Naast de weg staat een bordje van 20%.
Ook ik red het deze keer niet fietsend en moet een stukje lopen. Hijgend en compleet verzuurd komen we boven. Dit is een van de vele klimmen die we vandaag voor de kiezen krijgen. De streepjes lijken soms volkomen willekeurig geplaatst. Ook in het aantal streepjes kan ik geen logica vinden. Soms is een twee streepjes loeizwaar en soms is het een eitje.
We zitten inmiddels midden in Exmoor National Park. Het is er leeg, veel natuur en je zit hoog. Helaas kunnen we niet zo ver kijken want het is wat heiig vandaag. We genieten erg van het park en het is lastig in woorden uit te drukken. Je moet er geweest zijn om de uitzichten en de stilte te kunnen begrijpen. De foto’s zijn slechts een schaduw van de werkelijkheid. We ervaren het nog intenser omdat we steeds weer elke meter omhoog moeten klimmen. Een ervaring gevat in zweet beklijft beter. Tijdens een van de klimmetjes komen we op het hoogste punt van de route. Die is op 480 meter. Dat lijkt niet zo hoog, maar hier geeft het een prachtig uitzicht. Alweer een hoogtepunt.

Voor Barnstaple hebben we een lange afdaling. Dat voelt heerlijk voor de verzuurde benen. In Barnstaple doet Saskia boodschappen bij de Tesco. Terwijl ik sta te wachten wordt ik aangesproken door een Engelse dame. Ze vraagt of ik de ’hart van Engeland’ route doe. Dat beaam ik en dan stelt ze zich voor. Het blijkt de vrouw te zijn van de schrijver van het boekje. Wat een toeval nou weer!

We komen gelukkig weer op een vlak traject. Het is de Tarka trail. Deze is vernoemd naar een otter uit het boek van Henri Williamson. Tarka’s leven speelde zich af in de rivieren Taw en Torridge. En daar fietsen we nu langs. De plaatselijke toeristische maffia heeft dit aangegrepen om bijna alles hier in verband te brengen met Tarka. Voor ons maakt het niet uit. De weg is vlak, de zon schijnt, het is zomers druk in de plaatsjes en, omdat het weer een voormalige spoorlijn is, zijn onderweg de stationnetjes verbouwd tot catering. Bij een van de stationnetjes staan nog wat oude wagons, bemand door twee vrouwtjes die zo uit Coronation Street zouden kunnen zijn weggelopen. Het is ’love’ voor en ’love’ na. We kopen drinken en een ijsje. Dat mag want het is boven de 31 graden.
Dat we zoveel over oude spoorlijnen kunnen fietsen hebben we te danken aan ene meneer Beeching. Niet iedereen was blij met hem want in de jaren zestig schreef hij een rapport over de toekomst van de spoorwegen. Die was er niet volgens hem en tussen 1950 en 1975 werd er bijna 15.000 km rails ontmanteld en 3000 stations opgedoekt. Pas later zijn deze trajecten weer hergebruikt als fiets- en wandelpaden.
Wij vinden het in elk geval weer een mooi traject. Veel door bossen, soms een tunnel en vaak over water. Maar we kunnen er niet meer helemaal van genieten vanwege de vermoeidheid.

We besluiten naar de eerste camping sinds vanochtend te gaan. Dat is Smytham Manor, een voormalig landhuis met een beschutte tuin. Daar vinden we een prachtig plekje, met picknick tafel. De receptie is dicht dus we kunnen niet inchecken. Maar de pub op de camping gaat even later wel open en daar halen we een koel biertje en een cider voor bij het eten. Dat bestaat deze keer uit een bonensalade, pasta met kip en een cheesecake na.
Na het eten moet er wat onderhoud gedaan worden. Saskia is een schroefje verloren van de bevestiging van haar achtertas. Gelukkig heb ik de juiste mee. Dit is een ook een goed moment om de ketting eens te ontdoen van alle stof en een drupje olie te geven. Een mooi klusje om de dag mee af te sluiten. Het was trouwens ook de eerste Loes-loze dag. Ze zit iets achter ons en we hebben haar gezellige gebabbel gemist. We hopen haar morgen weer tegen te komen.
.

Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna bladeren met de pijtjestoetsen

Vorige dag

Overzicht

Volgende dag