Vandaag hebben we de laatste bladzijde van het boekje en bereiken we eindelijk het eindpunt; Lands End. Het is prachtig mooi weer als we opstaan. Wat we van deze uithoek van Engeland gezien hebben, schept hoge verwachtingen en ze worden allemaal waar gemaakt vandaag. Het is absoluut de mooiste fietsdag van de reis en vandaag fietsen we samen met Loes.
Het is raar fietsen zonder tassen. Vooral voor voelt het erg wiebelig. Maar het is ook erg licht fietsen zonder de 25 kilo extra. Hellingen worden met stukken minder moeite genomen, ook omdat we nu flink getraind zijn. Het draagt allemaal bij aan deze mooie dag.
Vanaf Penzance volgen we eerst een stukje de kust naar het zuiden. In de verte zien we steeds St. Michaels Mount liggen. We zijn vrij snel in Mousehole (spreek uit ‘mole’). Bekend van het mooie haventje en het toiletten debacle. Er is tijden gestreden om de openbare toiletten daar open te houden, maar het is niet gelukt. Wij hoeven op dit moment niet, dus we worden er niet echt opgewonden van. Na Mousehole gaan we meer het binnenland in. Dat betekent klimmen en het is de laatste drie-streper van de reis. Zonder bagage een peulenschil.

Lamorna heeft een prachtige kleine cove (baai of inham). De route loopt er niet langs maar we fietsen er speciaal even voor om. Het is zeker de moeite waard en in de zon maken we een koffie en eten we de, bij de bakker gehaalde, ‘bun’.
Langzaam wordt het hier wat drukker want de rest van Cornwall begint ook wakker te worden. Leuk om te zien is dat hier heel veel micro-klimaten zijn. Door de soms extreme beschutte ligging groeit er een weelde aan planten en bloemen. En soms ligt het zo in de schaduw, dat er een heel andere begroeiing ontstaat. Prachtig.
Als we verder gaan komen we onverwacht langs de ’Merry maidens’ en de ’Tregiffian burial chamber’. De laatste is gewoon een soort hunebed, maar de ’maidens’ is een stenen cirkel van 19 stenen die er compleet intact bij ligt. En midden in de cirkel staat een heks. Geen echte, want iedereen weet dat echte heksen altijd naakt en dansend in zo’n cirkel staan. Deze heeft gewoon kleren aan en staat stil. Het enige wat voor haar pleit is dat het een mooie blauwe jurk is.

Over de maidens zijn verschillende theorieën. Een zegt dat de meisjes veranderd zijn in steen omdat ze op zondag aan het dansen waren. Verderop zijn nog twee grote stenen en dat zouden de muzikanten zijn. De reden dat die verderop staan is dat zij aan de kerkklok hoorden dat de zondag begonnen was en naar huis snelden. De andere theorie is de standaard uitleg dat het een ceremoniële functie had. Bijzonder is wel dat de stenen om de kardinale punten van het kompas staan, dus het kan ook een astronomische of kalender functie hebben gehad. Wat het ook is geweest, het levert prachtige plaatjes op.

Via het binnenland komen we bij Sennen Cove. Weer zo’n prachtige inham met een wit zandstrand. Het is hier alweer erg druk met zonnebaders en surfers. We zien het in de diepte liggen en slaan een tochtje naar beneden over.

Via het fietspad naderen we Lands End. Dat is leuker dan via de hoofdweg omdat je dan het ‘circus’ vermijdt. Ze hebben het voor de toeristen helemaal opgetuigd met een (hele dure) parkeerplaats en een soort toeristen-val. Dat missen we gelukkig.
We zoeken de wegwijzer op. Die staat achter een hekje en je mag er voor 15 pond onder staan en dan maken ze een foto. Daar zijn wij natuurlijk veel te zuinig voor en poseren gewoon voor het hekje. Officieel is nu de tocht volbracht. Dat vieren we met een koffie en een boterham.

Nu kun je via de A30 of via dezelfde fietsroute terug, maar de schrijver van ons boekje heeft er nog een mooi alternatief bij gemaakt. Ik moet de schrijver overigens alle hulde geven. Hij heeft van de hele tocht, van oost naar west, een bijzonder fraaie route gemaakt. Mooie rustige wegen, veel te zien onderweg en in het algemeen goed te fietsen.

Ons alternatief loopt via Cape Cornwall. Lange tijd is gedacht dat dit eigenlijk Lands End was, maar het blijkt net wat minder oostelijker te liggen. Wij gaan dit even checken. Er zijn hier veel doodlopende wegen. Om van het ene dode punt naar het andere te komen kun je ver omrijden. Te voet of met een fiets kun je ook doorsteken als je voor lief neemt dat je dan soms moet lopen via smalle paadjes. En ook dit is genieten.
Voor we bij Cape Cornwall komen passeren we nog een ‘burial chamber’ uit het bronzen tijdperk. Deze was eerder geheel onder het puin uit de mijnen (ook hier was veel mijnbouw) verdwenen, maar Mr. Borlase spoorde hem op en ruimde alle rommel weer op. Zoek de verschillen!

Dan komt Cape Cornwall in zicht. De toren is een oude luchtschacht van de mijnen. Die bleek veel te sterk te zijn. Kinderen werden door de sterke luchtstroom haast uit de mijn gezogen, dus ze hebben een nieuwe verderop gebouwd. En dan kon deze mooi als markering voor Cape Cornwall blijven staan.
Het is een van de twee capes die Engeland rijk is. Op een kaap komen twee oceanen of kanalen samen. We klimmen even naar boven. Dit punt is veel rustiger en vinden we veel mooier dan Lands End, die we overigens in de verte zien liggen. De uitzichten zijn fantastisch hier waardoor we een tijdje blijven kijken. Nagenietend hiervan fietsen we de laatste kilometers terug naar Penzance. Een prachtig einde van een mooie fietstocht.

Alhoewel het een hoogtepunt van de reis was, is het in zekere zin ook een dieptepunt geweest. Toen we op het allerverste punt van de reis zaten te vieren dat we er waren kreeg ik telefoon van mijn zus; mijn moeder was overleden. Dat betekent einde vakantie en zo snel mogelijk naar huis toe. Ondanks dit vinden we het fijn dat we wel het eindpunt van het Engelse deel van de tocht hebben gehaald. Zou ze het hebben geweten?

Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna bladeren met de pijtjestoetsen

Vorige dag

Overzicht

Volgende dag